Judaizm i traktowanie jego wyznawców na tle wieków
Judaizm oraz jego wyznawcy może nie zawsze mieli tak kolorowo jak obecnie mają. Próbowali wyswobodzić się spod jarzma Egiptu oraz innych państw – dzięki temu się zahartowali, ale tekst opisuje historię traktowania Żydów przez ludność całego świata.
Słowo wstępu
Na samym początku chciałbym podziękować Patrykowi Tarachoniowi (chyba nie pomyliłem się w nazwisku), twórcy bloga Przygotuj się na Start!, który dał mi pomysł na ten tekst. W luźnej rozmowie jaką prowadziliśmy po stworzeniu wcześniejszego wspólnego tekstu (Skąd ludzie pierwotni wiedzieli jak się rozmnażać? – przyp. red.) podsunął mi pomysł, abym zdobył jakiekolwiek informacje oraz opisał jak traktowano Żydów i ich religię na przełomie wieków. Oczywiście na pewien czas odstawiłem ten pomysł, abym mógł na spokojnie podejść i na spokojnie zdobywać informacje. Co za tym idzie, też odpowiednio opisywać.
Samym wpisem chciałbym pokazać część historii Judaizmu oraz jego wyznawców. Sama religia ma wielowiekową kulturę, obrzędy oraz zachowania, przez to też chciałbym pokazać jak zmieniało spostrzeganie ludzi wierzących w ten a nie w inny sposób. Ich wiara na samym początku nie zapowiadała czegoś większego, ale z upływem czasu możemy stwierdzić, że wiara stała się jedną z najważniejszych religii na świecie oraz zdobyła sporą rzeszę wyznawców. A do tego jeszcze stoi za powstaniem innego nurtu religijnego – Chrześcijaństwem. Moim zdaniem Islam też może mieć pierwowzór w Judaizmie.
Jak to było na początku jak powstał judaizm to jak traktowano jego wyznawców?
Judaizm wywodzi się z wierzeń Hebrajczyków, którzy najprawdopodobniej wchodzili w skład koczowniczych plemion Habiru przybyłych do Syropalestyny zza Eufratu. Przechowywali oni tradycję o wędrówce Abrahama z mezopotamskiego Ur do Kanaanu. Tradycja mówiła również o niewoli potomków Izraela w Egipcie oraz o pomyślnej ucieczce z Egiptu dzięki licznym cudom i opiece Boga. Zachowano też przekaz o wędrówce przez pustynię, ustanowieniu kapłaństwa oraz o zdobywaniu Ziemi Obiecanej pod wodzą Jozuego w walkach z zamieszkującymi je ludami. Ciągłe zagrożenie z ich strony spowodowało tendencje centralistyczne i w końcu utworzenie zjednoczonej monarchii izraelskiej.
Według historyków religii, zbieżności między wierzeniami Hebrajczyków a egipskim kultem Atona mogą świadczyć o tym, że Hebrajczycy ulegli wpływom monoteistycznej doktryny Echnatona. W obu przypadkach zakłada się silne więzi Hebrajczyków z Egiptem oraz w różny sposób łączy się powstanie kultu Atona lub Jahwe z biblijnym exodusem. Król Salomon dokonał centralizacji kultu, budując w 967 roku przed naszą erą świątynię jerozolimską, lecz po jego śmierci królestwo rozpadło się na dwa królestwa: Izrael i Judę. Upadek królestw Izraela oraz Judy spowodowany był według tradycji licznymi odstępstwami od przykazań Boga Jahwe, a szczególnie obdarzaniem czcią bogów cudzoziemskich. Upadek królestwa Judy oznaczał zburzenie pierwszej świątyni jerozolimskiej i okres niewoli.
Na podstawie tych informacji mam swoją hipotezę, że Judaizm jak nie rozpoczął swojego istnienia w czasie panowania Echnatona, to zaczerpnął wiele informacji z wierzenia jakie panowało za czasów tego tego faraona. Nie tylko to co podałem przed chwilą skłoniło mnie, ale też wiedza na temat psalmów, które zostały wprowadzone do Starego Testamentu. Część z nich jest bardzo podobna do pieśni stworzonych w Egipcie za czasów jednego boga.
Mogę stwierdzić, że Żydzi w tych czasach byli traktowani jako współwyznawcy wspólnego Wszechmogącego albo też równorzędnie. Z jakiego powodu na tym samym poziomie? A to z tego powodu, że Judaizm był też religią monoteistyczną. Ja raczej bym się przychylał do pierwszej opcji, czyli wyznawcy religii mojżeszowej byli jednym z członów egipskiej religii – wybudowanie przez Echnatona świątyni w Izraelu. Dzięki temu byli dobrze traktowani przez poddanych wspomnianego faraona. Natomiast po śmierci tego władcy zmieniła się główna religia w Egipcie, dzięki temu wyznawcy Judaizmu musieli w pewnym sensie odciąć się od Egiptu. Przez to też przez następce Echnatona byli traktowani o wiele gorzej, bardziej jako niewolnicy niż ktoś równorzędny w wyznaniu. Dzięki temu pojawił się podział religijny.
W 732 roku przed naszą erą Królestwo Izraela zostało uzależnione, a w roku 722 przed naszą erą – zajęte przez Asyrię. Po jednym z żydowskich buntów ludności Asyryjczycy najechali na Królestwo Izraela. Po stłumieniu buntu, Asyryjczycy uprowadzili większość mieszkańców kraju, a na ich miejsce osiedlili ludność z Babilonii, co dało początek Samarytanom. Natomiast po upadku Asyrii w 609 roku p.n.e. Królestwo Judy zostało opanowane przez wojska egipskie faraona Necho II, a następnie w 586 roku p.n.e. zajęte przez króla Babilonu, Nabuchodonozora II. Jerozolima została w 586 roku p.n.e.zniszczona, Świątynia Jerozolimska zburzona, a część elit państwowych i religijnych uprowadzona w niewolę do Babilonii. Powrót Izraelitów do swojej ojczyzny był możliwy dopiero po 538 roku p.n.e., za zgodą perskiego króla Cyrusa, który podbił Babilon. Wtedy Juda jako prowincja Jehud uzyskała częściową autonomię.
W 332 roku p.n.e. wojska macedońsko – greckie Aleksandra Macedońskiego podbiły Judeę, która poddała się bez walki. Juda weszła w skład prowincji nazwanej Syrią Dolną, czyli Celesyrią. Stolicą prowincji zostało miasto Samaria. W ramach Celesyrii Juda była autonomiczną eparchią ze stolicą w Jerozolimie. W czasie swojego panowania w tym rejonie Grecy zmienili nazwę Judy na Judeę. Po śmierci Aleksandra Macedońskiego Judea znalazła się pod władzą Ptolemeuszy, którzy rozpoczęli wojny z Seleucydami o te ziemie. W 198 roku p.n.e. Judea znalazła się pod panowaniem Seleucydów.
Po śmierci Aleksandra Macedońskiego Judea znalazła się pod władzą Ptolemeuszy. Jednakże Seleucydzi uważali te ziemie za część prawnie należącego się im terytorium. Był to punkt sporny pomiędzy tymi królestwami hellenistycznymi. Wojna spustoszyła Judeę. Zburzone zostały liczne twierdze obronne i miasta. W 198 roku p.n.e. Judea znalazła się pod panowaniem Seleucydów.
Na całym Bliskim Wschodzie rozszerzała się wtedy kultura hellenistyczna, przyjmowana również przez ludność hebrajską w zakresie kultury, sztuki, gospodarki. Jednak wielu Żydów przeciwstawiło się wprowadzaniu greckiego prawodawstwa i wiary w wielu bogów.
W 167 roku p.n.e. seleucydzki władca postanowił przymusowo zhellenizować opornych Żydów i zastąpił prawo mozaistyczne greckim prawem świeckim. Dekretem królewskim zakazano obrzezania, święcenia szabatów i obchodzenia świąt. We wszystkich miastach Judei wzniesiono posągi bogów greckich i nakazano pod karą śmierci oddawać im cześć. Znalezione zwoje Tory były palone. Świątynię w Jerozolimie poświęcono Zeusowi Olimpijskiemu. Na ołtarzu zabito w ofierze świnię, a następnie wystawiono posąg Zeusa, któremu nakazano składać ofiary. W odpowiedzi w 166 roku p.n.e. wybuchło powstanie Machabeuszy.
Obywatele Izraela oraz Judy od momentu uzależnienia przez Asyrię do podboju i panowania Aleksandra Macedońskiego byli bardziej traktowani różnie. W przypadku wiary to im nie zakazywano niczego, lecz każdy nowy podbój dawał agresorowi niewolników. Tylko przez Greków nie było aż tak mocnego zniewolenia ludności izraelskiej, tak jak to miało miejsce w przypadku Asyrii oraz Persów. Po śmierci Aleksandra Macedońskiego greckie panowanie dało się we znaki mieszkańcom Judei oraz Izraela, zakazano im ich własnej religii i przymusowo kazano wierzyć w greckich bogów. Dzięki temu w tym rejonie ludność mogła zejść do podziemi i rozpocząć wyznawanie Jahwe potajemnie według tradycji, przez co tak naprawdę ryzykowali śmiercią za swoją wiare. Co za tym idzie religia była oficjalnie ścigana przez władze, a ludzie, którzy przyznawali się do niej, byli sądzeni.
W 152 roku p.n.e. Syria zawarła porozumienie z Machabeuszami, przyznając Żydom w Judei znaczne przywileje. Powstało Państwo Machabeuszy, które było rozrywane wewnętrznymi sporami i walkami zwalczających się stronnictw. W przebieg tych walk włączyli się Rzymianie, kładąc kres niepodległości Judei. W 63 p.n.e. Judea została zajęta przez wojska rzymskie. Po tym pomniejszyli obszar prowincji i podporządkowali kontroli prefekta Syrii. Pomimo to, Żydzi otrzymali dużą wolność w sprawach wewnętrznych w Judei i w 37 roku p.n.e.
Senat Rzymski uznał Heroda za legalnego króla Judei. Rozwinął on gospodarkę kraju, rozbudował Jerozolimę, przebudował całkowicie i znacznie powiększył Świątynię Jerozolimską tak, że odtąd zwana była Świątynią Heroda. Po śmierci Heroda, Judea została rozerwana przez wojnę domową i władza w Judei stopniowo przechodziła w ręce rzymskich namiestników. W 6 roku Rzymianie stłumili żydowskie powstanie w Judei i oficjalnie wcielili ją w skład rzymskiej prowincji Syrii.
W 66 roku wybuchło żydowskie powstanie przeciwko panowaniu rzymskiemu w Judei. Walki przybrały rozmiary totalnej wojny. Oblężona Jerozolima padła 11 września 70 roku. Miasto zostało zburzone, a Świątynia Jerozolimska spalona. Cesarz Wespazjan ogłosił Judeę swoją własnością prywatną i nakazał rzymskim urzędnikom rozprzedać ją małymi działkami. Na wiosnę 73 roku upadła ostatnia żydowska twierdza Masada, w której samobójstwo popełniło 960 Żydów.
W 132 roku wybuchło kolejne powstanie żydowskie, na czele którego stanął Szymon Bar – Kochba. W 135 roku Rzymianie zdobyli Jerozolimę, a Wzgórze Świątynne zaorali. Stanęła tam świątynia Jowisza i posąg Hadriana. Miasto nazwano Colonia Aelia Capitolina i uczyniono z niej kolonię dla wysłużonych żołnierzy syryjskich i fenickich. Judea opustoszała. Zakazano praktyk judaizmu. Nazwę kraju zmieniono z Judei na Syria Palestina – Syria Palestyńska, czyli Filistyńska.
Podsumowując okres antyku czas kiedy wiele religii powstawało, zanikało oraz kształtowało się, podobnie jak judaizm. Trudno jednoznacznie stwierdzić kiedy powstała tra religia, powodem jest brak informacji w źródłach o jej momencie powstania. Z tego powodu jest przedstawiona moja hipoteza na temat jej powstania. W przypadku formowania tego wyznania można śmiało stwierdzić, że duży wpływ miało kilka spraw. Pierwszą z nich to odmienność od głównych nurtów religijnych jakie wówczas panowały – innymi słowy monoteizm w tej religii zamiast politeizmu. Inną sprawą jest to, że część wyznawców było koczownikami – jak podaje jedno ze źródeł, oczywiście mogę się mylić. Innym czynnikiem jest to jak Żydzi osiedlali się w danej osadzie to tworzyli swoje getta, w których żyli. Jak nie było takiej możliwości to było widoczne, że byli zamkniętą kulturą oraz chodzą tylko pomiędzy budynkami swoich współwyznawców. W momencie jak dochodziło do styczności Izraelity z osobami innej kultury to najczęściej było to związane normalną egzystencją ludności i były to najczęściej sprawy związane z zakupami oraz administracyjne.
W przypadku traktwania wyznawców judaizmu w antyku to bywało różnie. Na początku traktowano wyznawców mojżeszowych jako następną grupę tworzącą sektę religijną, nie było za bardzo informacji na temat zachowań, wiary oraz obrzędów. Nikt nic nie przekazywał. Dopiero z czasem sytuacja się zmieniała i powoli zmieniano zdanie. Po poznaniu się z kultem rozpoczęto ich powoli akceptować, nie ważne czy posiadali swoje państwo, czy też nie. W przypadku Izraela oraz Judei bywało różnie, przez pewien czas traktowano obywateli jako równych sobie albo też dawano im niezależność jako prowincja. W innych chwilach próbowano ograniczać swobody ludności żydowskiej, a nawet zniszczyć ich populację. Według informacji oraz współczesnej egzystencji można wywnioskować, że jednak przetrwali okres antyczny.
Jak judaizm był uważany pomiędzy antykiem a początkiem II wojny światowej?
W średniowieczu judaizm rozwijał się w 2 głównych nurtach. Pierwszy z nich to sefardyjskim i rozwijał się w środowiskach żydowskich w basenie Morza Śródziemnego, które podlegały wpływom cywilizacji arabsko – muzułmańskiej. Natomiast drugi nurt jest nazwany aszkenazyjskim. Rozwijał się w środowiskach żydowskich podlegających wpływom cywilizacji łacińsko – chrześcijańskiej, które istniały głównie na terenie Francji i Niemiec. Następnie, od XVI wieku, przesunęły się głównie na tereny Polski, gdzie powstały największe skupiska Żydów.
W pierwszym przypadku wyznawcy wiary mojżeszowej w pewnym sensie byli przygotowani do kultury arabskiej i wiedzieli czego się spodziewać. Jeśli chodzi o wyznanie (islam) musieli jednak się dostosować, aby współżyć oraz traktować się pokojowo. Wiadomo, że dochodziło do różnych spornych sytuacji, ale wraz z rozwojem religii można zorientować się, że na pewnych płaszczyznach dochodziło do walk. Po za tym ludzie żyli spokojnie wyznając różne religie. Spowodowane jest to tym, że judaizm oraz wiara Mahometa są podobne do siebie w sprawie obowiązku obrzezania, traktowania kobiet (przynajmniej w miejscu świętym), koszernego jedzenia. Jest o wiele więcej podobieństw w tych religiach, ale nie będę rozwijał tego tematy z powodu samego tematu wpisu oraz tematyki bloga.
W przypadku współistnienia religii żydowskiej obok Chrześcijaństwa od czasów antycznych w Europie do czasów obydwu wojen światowych to bywało różnie. Tak jak wspominałem wcześniej na początku to każde państwo chrześcijańskie przyjmowało też wyznawców mojżeszowych, z którymi współżyli. Od samego początku przyjmowania wiary chrześcijańskiej w państwach europejskich wyznawcy mojżeszowi byli miło przyjmowani przez ludność już wcześniej osiadłą.
Dopiero z czasem, prawdopodobnie jak składano większy nacisk na chrystianizm, pozostałe kulty musiały przenieść się do innych krajów albo też regionów, gdzie mogły swobodnie być kultywowane. Co za tym idzie izraelici musieli migrować w inne miejsca, aby nie popaść w konflikt religijny oraz społeczny. Trudno jest mi stwierdzić na czym polegał ruch antysemicki w zachodniej europie pomiędzy XII a XV wiekiem, ale na pewno ludność żydowska musiała się przenieść z terenów obecnej Wielkiej Brytanii, Francji czy też Niemiec.
Migranci z krajów zachodniej Europy odnaleźli spokój w Polsce, gdzie mogli się osiedlić wśród tolerancyjnej ludności oraz prawa. Zanim pojawiły się migracje to Żydów w naszym kraju było poniżej pięciu procent i w życiu codziennym nie dało się tego odczuć. Dopiero z rozwojem sytuacji ludność żydowska stawała się coraz większa i do rozbiorów Polski stanowili siedem procent całej ludności kraju. Z biegiem wieków procent ludności żydowskiej na ziemiach polskich nie malał, lecz wzrastał. Przed drugą wojną światową prawie dziesięć procent ludności państwa polskiego stanowili Żydzi. Po zagładzie przez hitlerowców około pięciu milionów Żydów, w tym około trzech milionów z terenów naszego państwa, pozostało ich w naszym kraju zaraz po wojnie około stu tysięcy. Na skutek emigracji do Izraela i do innych krajów liczbę Żydów w Polsce w latach dziewięćdziesiątych szacuje się na kilkanaście tysięcy.
Wiadomo, że na terenie naszej ojczyzny dochodziło do różnych rozruchów antysemickich, ale nie rozwijały się one na cały kraj, lecz pozostawały bardziej jako lokalne oraz trwały dosyć krótko. Wszystko tylko i wyłącznie dzięki działaniom ochronnym naszego państwa oraz władz lokalnych. W momencie przygasania sprawy nadal wszystko lokalnie się odbywało i nikt o tym się nie dowiedział – poza informacjami o tym, że coś się takiego się odbyło.
W latach międzywojennych pojawiły się poglądy polityczno – społeczne, które uważały Żydów jako wrogów nie tylko ich narodu, ale też całego świata. Takie poglądy posiadali naziści oraz faszyści. Włoski nurt akurat nie od razu takie poglądy posiadał, ale po objęciu władzy przez Mussoliniego zostały one wprowadzone. Natomiast w niemieckim odłamie od momentu powstania mówiono o wyznawcach mojżeszowych jako o wrogach systemu. W przypadku Niemiec sprawa została nagłośniona – przynajmniej po latach – że wraz ze zwiększaniem się władzy Hitlera Żydzi rozpoczęli początkowo powolny ruch emigracyjny z kraju, w późniejszym okresie było mocno widoczne migracje ludności żydowskiej.
Bolszewizm w pewnym momencie też postawił judaizm jako religię przeciwko swojemu światopoglądowi. Bolszewicy twierdzili, że żydzi jako naród zdobyli duże majątki i nie potrafią myśleć tak jak osoby pod przewodnictwem nie tylko Lenina. A do tego jeszcze dokładano do ognia twierdząc, że osoby żydowskiego pochodzenia potrafią myśleć tylko kapitalistycznie, czyli nie na poziomie robotnika i podziału dla ogółu.
Jak obecnie traktuje się Żydów?
Nie będę opisywał jak traktowano ludność pochodzenia żydowskiego w trakcie II wojny światowej, każdy z nas w jakimkolwiek sposób dowiaduje się do jakich incydentów dochodziło. Z tego też powodu pozwolę sobie na ominięcie tego okresu. Od czasów wcześniej wspomnianej wojny ludność żydowska odczuła wielką ulgę. Nie tylko skończył się jeden z najgorszych momentów w całej historii świata, ale też powstało państwo dla nich. Od tego momentu miało być naprawdę dobrze, niestety rzeczywistość zweryfikowała i pokazała co ma w zanadrzu.
Od samego początku istnienia kraju pojawiały się problemy. Tak to na następny dzień po odczytaniu na posiedzeniu Rady Ludowej w Tel Awiwie Deklarację Niepodległości, czyli 15 maja 1948 roku wkroczyły oddziały wojsk egipskich, irackich, syryjskich i transjordańskich i libańskich z jednoczesnym wypowiedzeniem wojny. Państwa te, które wysłały oddziały, nie zgadzały się na decyzje ONZ-towskiego podziału Palestyny pragnęły zniszczyć nowo powstałe państwo żydowskie. Oficjalnym powodem wkroczenia była obrona cywilnej ludności arabskiej przed działalnością bojówek żydowskich. Siły izraelskie chociaż słabsze liczebnie to wyparły dobrze zorganizowane i wyszkolone arabskie wojska.
Na tym się tak naprawdę nie skończyło, bo państwa członkowskie Ligi Arabskiej od samego początku istnienia Izraela wzywały do bojkotu oraz izolacji państwa żydowskiego w Palestynie. Pomimo tego 14 maja 1948 roku USA oraz ZSRR uznały nowe państwo Izrael. 29 stycznia 1949 roku dołączyła do nich Wielka Brytania. Na domiar wszystkiego 11 maja 1949 roku Izrael został przyjęty na członka Organizacji Narodów Zjednoczonych a jego kandydaturę poparł Związek Radziecki.
Izrael chcąc wesprzeć rozwój rolnictwa 10 czerwca 1964 roku uruchomił Narodowy System Wodny (zwany też jako HaMovil Ha’Artzi) i jest to system pomp każdego dnia przepompowywał 1 miliona metrów sześciennych wody z Jeziora Tyberiadzkiego, który poprzez system otwartych kanałów, tuneli i olbrzymich rurociągów docierał do pustyni Negew. Dzięki temu można było rozwinąć rolę na tej pustyni. I tutaj pojawił się kolejny pretekst, Syria postanowiła wykorzystać to jako pretekst do zaostrzenia konfliktu izraelsko – arabskiego i uznała oficjalnie, że izraelskie prace budowlane objęły obszar strefy zdemilitaryzowanej na granicy izraelsko – syryjskiej. W rezultacie Syria uznała to za naruszenie integralności terytorialnej i wezwała wszystkie kraje arabskie do wypowiedzenia wojny Izraelowi. Eskalacja przemocy doprowadziła 4 listopada 1966 roku do zawarcia sojuszu wojskowego pomiędzy Egiptem i Syrią, który był skierowany przeciwko Izraelowi. 30 maja 1967 do sojuszu przystąpiła Jordania, a Irak, Kuwejt, Tunezja, Sudan, Maroko i Algieria zgodziły się skierować swoje oddziały przeciwko Izraelowi.
Na domiar tego 17 czerwca 1967 ministrowie spraw zagranicznych trzynastu państw arabskich proklamowali w Kuwejcie utworzenie wspólnego frontu walki przeciwko izraelskiej agresji. Postanowiono, że żadne arabskie państwo nie będzie prowadziło z Izraelem żadnych rozmów, nie zawrze z nim traktatu pokojowego i nie uzna istnienia państwa żydowskiego w Palestynie. Izolując Izrael politycznie i gospodarczo, postanowiono rozpocząć wojnę na wyczerpanie. Na Izrael miały spadać jednocześnie ze wszystkich stron różnorodne ataki przeprowadzane przez arabskich terrorystów, jak i przez arabskie armie. Miały one zmęczyć i wyczerpać zasoby strategiczne Izraela, dzięki temu osłabione państwo byłoby przygotowane do ostatecznej inwazji i zniszczenia.
Ataki te nie doprowadziły jednak do całkowitego zniszczenia państwa izraelskiego, lecz jednak podpisano rozejm pomiędzy wojującymi ustalając na pewien czas granicę państw. Natomiast 6 października 1973 roku wojska arabskie niespodziewanie napadły na Izrael w dniu żydowskiego święta Jom Kippur (inaczej mówiąc Dzień Pojednania). Po początkowych porażkach, Siły Obronne Izraela przeprowadziły mobilizację i odrzuciły Arabów poza linię zawieszenia broni z 1967 roku, a nawet przekroczyły Kanał Sueski i zagroziły Kairowi. Dzięki wysiłkom mediacyjnym USA i ZSRR 25 października podpisano zawieszenie broni, a na linii frontu rozlokowano międzynarodowe siły pokojowe
W latach 1977 – 1980 trwały negocjacje pokojowe pomiędzy Izraelem a Egiptem, które skończyły się pozytywnie. Przykre jest, że cała reszta państw arabskich nie chciała tego samego i zamroziło swoje stosunki dyplomatyczne z Egiptem, a Syria dodatkowo wydała zezwolenie swoim oddziałom w południowym Libanie swobodnego atakowania terytorium Izraela. Co za tym idzie dodatkowo palestyńscy terroryści przeprowadzili całą serię ataków i zamachów terrorystycznych.
Izrael miał w swojej historii państwowości zagrożenie ze strony innego państwa atakiem bronią niekonwencjonalną i był to zagrożenie ze strony Iraku, który był w trakcie wojny z Kuwejtem i Arabią Saudyjską w sierpniu 1990 roku. Irak zagroził użyciem wspomnianej broni w momencie rozpoczęcia amerykańskiej agresji. Takie działanie pokazuje, że państwo żydowskie nadal jest potencjalnym obszarem, na które są skierowane ataki oraz ludność żydowska jest zagrożona.
Pomimo trwającego procesu pokojowego radykalne grupy arabskie kontynuowały zamachy terrorystyczne w Izraelu. W całym 1995 roku w różnych palestyńskich zamach zginęło 100 Izraelczyków, a 500 zostało rannych. W następnych latach dochodziło do wielu spotkań pokojowych w celu ustalenia granic oraz przekazania ziem Pakistanowi przez Izrael. Za każdym razem po pewnym czasie po takich porozumieniach dochodziło do zerwania przekazywania terenów a wojska izraelskie zatrzymywały się ze stref. Widać, że porozumienia nie dawały nic poza czasowym spokojem dla ludności cywilnej.
Dopiero po około 60 latach doszło do odpowiedniego pokoju pomiędzy arabskimi państwami oraz krajem żydowskim. Państwa tak naprawdę już siebie wzajemnie nie obwiniają i nie atakują. Pozostają tylko sprawy sporne związane z Jerozolimą, gdzie toczą się konflikty religijne pomiędzy trzema wyznaniami – nawet nie krajów. Przez to też poczynania przeróżnych ugrupowań religijnych mogą prowadzić nie tylko do potyczek słownych, ale w najgorszej sytuacji do wojny pomiędzy państwami – nie tylko na podłożu kraje arabskie – Izrael.
Innym regionem, gdzie judaizm (tak jak inne religie) był zagrożony, to ZSRR. Władze tego kraju prowadziły dosyć ostrą politykę antyreligijną, chociaż Żydzi za bardzo nie odczuli prześladowań w tym kraju. Jak nie uciekli pomiędzy 1917 rokiem (Rewolucja Październikowa) a II wojną światową to pojawiła się migracja do nowo powstałego kraju Izrael. Reszta osób wyznania mojżeszowego, która pozostała była w takiej mniejszości, że prawie nie zauważalna w takim państwie jakim jest Rosja. Na pewno nie mieli też spokojnego życia w ówczesnym kraju z powodu prześladowań nie tylko na tle religijnym, ale też społecznym (bolszewicy przecież popierali tylko stan robotniczy a resztę stanów społecznych jak nie mordowali to niszczyli).
Reszta świata zmieniła się w przypadku traktowania Żydów. Rozpoczęli traktować judaizm jako jedną z równorzędnych religii. Co za tym idzie, społeczeństwo zbliżyło się do tych wyznawców. Wiadomo, że pojawiały się zdarzenia antysemickie, które miały mniejsze znaczenie na tle świata i nikt nie zainteresował się tym, aby zrobić sprawę przynajmniej ogólnokrajową, jak nie ogólnoświatową.
Podsumowanie
Patrząc przez wieki można stwierdzić, że obecnie Żydzi mają najlepszy okres. Na świecie nie ma żadnych naganek politycznych ani ruchów społecznych, które sprzeciwiają się przeciwko ich religii. Nie ma aż takiej presji ze strony jakiegokolwiek państwa w sprawie nie tolerowania ich wyznania – przynajmniej to co wiem. Do chwili opublikowania tego tekstu nic nie pojawiło się, abym mógł stwierdzić inaczej niż na początku akapitu.
Jedyny problem jaki może być to tylko region dookoła Jerozolimy. To co wspominałem wcześniej, obszar ten jest strefą, gdzie są walki na tle religijnym pomiędzy trzema wyznaniami. Przez to też można napotkać zgrzyty i złe traktowanie przynajmniej jednej ze stron.
Okres II wojny światowej oraz powstawania i kreowania się judaizmu wyznanie to miało największy problem z traktowaniem swoich wyznawców. Co za tym idzie ludność żydowska nie miała możliwości spokojnego życia w tych czasach. W tych okresach nie chciałbym być Żydem i żyć sobie – oczywiście jest to moja prywatna ocena i nie jest przez nikogo zmieniona.
Bibliografia
1. Judaizm;
3. judaizm;
4. Czy Islam i Judaizm to ta sama religia?;
6. faszyzm;